ولدنامه، نخستین مثنوی است که سلطان ولد (623-712 ق./ 1226-1313 م./ 605- 691 ش.) فرزند و جانشین مولوی (متوفای 672 ق./ 1274 م./ 653 ش.) آن را به خواهش مریدان خود سرود. سرودن این مثنوی-که در حدود ده هزار بیت می‌باشد- در اول ماه ربیع الاول سال 690 ق./ یازدهم مارس 1291 م./ بیست و یکم اسفند 669 ش. شروع و ختم آن، در جمادی الآخر همین سال بوده است. این مثنوی، از آنجا که قدیمی‌ترین و صحیح‌ترین سند تاریخی است که در بیان احوال و سرگذشت مولانا و اصحابش، از زبان کسی که در دامان او پرورش یافته شنیده می‌شود، دارای ارزش است. نسخه‌ای بدون تاریخ از این مثنوی، توسط جلال الدین همائی در سال 1315 ش./ 1937 م.، با مقدمه و حاشیه و تصحیح در کتابفروشی اقبال به چاپ رسیده است. این تصحیح را، مجددا در سال 1376 ش./ 1998 م.مؤسسۀ نشر هما منتشر کرده است.
نسخۀ معرفی شده در این تحقیق، نسخه‌ای به تاریخ 690 ق./ 1291 م./ 669 ش. به کتابت صدر بن ولد (پسر مؤلف) به خط نسخ کهن، در مجموعۀ کتب خطی سازمان اسناد و کتابخانۀ ملی ایران است، به جهت همزمان بودن با عصر مؤلف و زمان سرودن آن و نیز یادداشت اهدای کتاب،حائز اهمیت است.
)